#kaya pa ba natin

[melovesanneeeee]

In a parallel universe

me: ang init, no?

crush: mas hot ka pa rin

[matabangutak]

Parang kaya tayong patuloy na bumabalik dito kasi malaya tayo dito lahat. Walang mga boomers at hindi abot ng utak ng mga trolls ang lahat ng makikita nila rito. Ayun ‘yong napansin ko bakit ako hirap magsulat minsan sa Facebook. Parang hindi mo pa pinopost iniisip mo agad kung makaka-offend ka ba? May mga sensitive ba na taong matatamaan? Which is a good thing naman dahil ina-apply natin ‘yong “Think before you click.”

Pero sobrang iba kasi talaga ngayon sa FB. Lowkey bumabalik ako rito kasi sobrang open ng mga tao rito. Literal na yung mga sulat na mababasa mo rito ay galing sa puso nila. May soul. Walang pasikat. Lahat, gusto lang mag-vent out. Nakaka-miss magsulat dito na parang dati lang. The best pa rin ang platform na ito talaga. Dito ramdam mo pa ‘yong freedom of speech. Sana mag-boom ulit itong platform. Sana may new wave of bloggers or mga tao na mag-re-register dito. Sana ma-experience nila how awesome ng platform na ito.

[ghostofhyuck]

NCT Dream as OPM Songs

AN: This is written in filipino because the request is about Dreamies as Original Pinoy Music or OPM songs. So it's best to write it in filipino so that it's more meaningful and there's a lot of filo references too lol. (If you want an eng ver, just tell me! <3)

Mark Lee ; Tingin by Cup of Joe, Janine

'Di man alam ang darating Sa dulo at sa gitna ng dilim Sa liwanag mo nakatingin Sa 'yo nakatingin, sa 'yo lang ang tingin

Oo starting strong with Tingin by Cup of Joe kasi naman, this reminds me of Thomasian! Mark tapos nag-guest COJ last paskuhan. Kaya saktong-sakto talaga yung kanta! Imagine mo iyon, paskuhan kasama si Mark na long-time best friend mo, kumakanta ang Cup of Joe ng Tingin, tapos kahit crowded yung field, kahit na ang ingay, hindi mawala yung tingin ni Mark sa iyo. SA IYO LANG SIYA NAKATINGIN!!! Tapos wala kang kaalam-alam na nakatingin siya sa iyo kasi sobrang invested ka sa Cup of Joe. Huwag ka na lang magulat after ng paskuhan mag-coconfess si Mark sa iyo.

Huang Renjun ; Paraluman by Adie

'Di magsasawa, 'di ka pababayaan Isasayaw kita hanggang sa walang-hanggan

It's either IKAW ang paraluman o si Renjun, it can be both. Halos lahat ng kanta ni Adie bagay kay Renjun, pero sobrang bagay sa kanya ang paraluman. Imagine mo na ito yung kinakanta sa iyo ni Renjun SKFJSDFKJSDK like!! sobrang soft tapos yung lyrics, para siyang promise sa iyo ni Renjun. Feeling ko ito yung mga kanta na haharanahin ni Renjun sa iyo tapos isasayaw ka pa niya sa loob ng sala ninyo. Kayong dalawa lang doon tapos sobrang wholesome lang nung moment! Ayoko na, masyado na ito delusyonal. 

Lee Jeno ; Mananatili by Cup of Joe

Mananatili sa iyong tabi magdamag Ating paligid, hindi na natin napapansin

Ang hirap bigyan si Jeno, gusto ko kasi special sa kanya EME. Pero iyon, bagay na bagay sa kanya ang Mananatili kasi the lyrics sounds like something he would do! Manatili sa iyo kahit ano man ang mangyari! Wala siyang pake kung uncertain yung nangyayari sa inyong dalawa, basta parang nabighani (NABIGHANI!?) siya sa iyo that night kaya he just wants to be by your side siguro hindi lang buong gabi, pwede bang panghabang-buhay na ito? HUYYYY Pero just imagine, just you and him, enjoying the moment with each other, not even caring about the people around. 

Lee Donghyuck ; Fallen by Lola Amour

I'm okay with being by your side for as long as I can hide What if I told you that I've fallen

Bagay na bagay kay Haechan ang Fallen by Lola Amour!! Sobrang upbeat tapos ang cute pa ng lyrics, vibe niya talaga!! Yung tipong bigla na lang sasabihin sa iyo na gusto ka niya! Shock factor talaga but at the same time, wala lang sa kanya yung sagot mo, all he cares is that he's fallen for you!! Willing siyang gawin ang lahat para sa iyo kasi inlababo na talaga siya sa iyo, pati rin siya hindi rin alam gagawin sa feelings niya sa iyo :< ang cute lang sensya na pero iyon, never mind what you feel. He doesn't need to know, basta gusto ka niya. period!

Na Jaemin ; Pasilyo by Sunkissed Lola

Naglakad ka nang dahan-dahan Sa pasilyo tungo sa altar ng simbahan Hahagkan na't 'di ka bibitawan Wala na 'kong mahihiling pa

Oo alam kong pang-kasal etong kanta na ito pero bakit ba??? Sobrang Na Jaemin-coded eto!! Imagine your wedding day with Jaemin, tapos sobrang gandang-ganda siya sa iyo habang naglakakad ka sa pasilyo. Iiisipin niya na ang swerte niya na ikaw ang mapapangasawa niya at makakasama niya habang-buhay. Pati yung lyrics it screams Jaemin so much!! Parang the way the lyrics talks from the groom's pov about his future, parang si Jaemin talaga!! >:( Sobrang perfect niya maging groom at sobrang husband material pa HAYSTTT. 

Zhong Chenle ; Ikaw Lang by Nobita

Tumingin ka sa 'king mga mata At hindi mo na kailangan pang Magtanong nang paulit-ulit Ikaw lang ang iniibig

The vibe of the whole song just screams Chenle so much! Yung lyrics, yung assurance? sobrang Chenle-coded. Imagine friends to lovers with Chenle, tapos sobrang tagal niyo nang gusto ang isa't isa kaya naman once na naging kayo, may mga worries and anxieties, a lot of hurt and comfort pero dahil si Chenle ang boyfriend mo grabe yung assurance! He'll be always there for you and ikaw lang talaga ang kanyang mamahalin! Yung chorus talaga, :< imagine iyan sinasabi ni Chenle sa iyo just to assure you. :<<

Park Jisung ; Pagtingin by Ben & Ben

'Pag nilahad ang damdamin Sana 'di magbago ang pagtingin Aminin ang mga lihim Sana 'di magbago ang pagtingin

I belib in torpe! Jisung supremacy!! Pagtingin? oo that's soo Jisung-coded. Best friend na in love sa iyo? Oo si Jisung iyan! Imagine Jisung na matagal nang may gusto sa iyo pero torpe kasi siya !!! ayaw niya kasing masira friendship niyo kaya hindi siya umaamin!! >:(( Ikaw naman sobrang manhid sa feelings niya kaya iyon hindi mo alam na sobrang emotionally-constipated na pala si Jisung. SHOCKS what if years later saka lang nag-confess sa iyo si Jisung, thinking na wala na iyon sa kanya pero tangina, may crush ka rin pala sa kanya. (Hindi pa naman huli ang lahat, now's the chance!)

[anyalovesu]

we're not saints at all.

༘˚⋆𐙚｡⋆.✧˚ eight ༘ ˚⋆𐙚｡⋆.✧˚

necessary reminders:

contains 🔞🔞🔞 minors dni

🔞 is not pw authenticated anymore ( cri ) but yea i hope that you guys are old enough to read the content you consume

more warnings on the second part tnx

also i only have like 2 chapters left wkwkwkwkw tnx for hanging around with me for this oneee!!

oh and mdni !! pls pls pls

The waiting game was exhausting. 5:30PM, on the dot, Tobi and Ally were there in the waiting area of the arrival terminal in his black hoodie, all masked up to avoid getting noticed. After the entire fiasco with Kashiana, the last thing he wants is to attract more attention to him and Jas and cause another scene that might reflect on Jas’ social media platforms again. He’s had enough of the allegations they have received the past few days. Thank the good gods out there for giving them friends who work in the legal field that this was sorted out quicker than he was expecting. 

The silence to himself was eating him alive, especially with him sitting next to Ally who made the speedy process possible. If he was honest, it was a mystery to him why they managed to forgive him. What he did to Jas was beyond forgiving if it was done to him, but here they are, helping him with whatever plan he has so he can fix things with Jas. Bella even pulled personal strings just so he would be able to reserve one of the back rooms in Sunday Vine, so he can take Jacynthe to dinner. The way Eli still speaks to him in the same gentle tone even when she gets frustrated with how dense he gets every time he asks her for tips. It didn’t feel real to him that her friends are still helping him.

“Ang aga aga mo naman kasi umalis, Park,” Ally complained, hands reaching up to stretch out her back from being hunched as she has been writing her novel the past 30 minutes.

“6:30 daw eh,” he responds nonchalantly, shrugging before glancing on his phone again to check the time.

“Park, landing time and 6:30! If they get delayed, now what? Anong gagawin natin?”

“They’re flying with Azure Air,” he shakes his head. “They rarely get delayed, Al.”

“Ang tagal tagal naman kasi, dong,” she huffs, shutting her laptop down. “Patatawarin ka naman noon kahit late ka!”

“That's not the point.”

“I never asked this before,” she sighs, sliding her laptop down her purse before turning to look at him. “Mostly dahil ayaw kong makarinig ng maling sagot.”

“Ano ‘yon?” Tobi could feel his heart thumping against his chest as he waited for Althea to drop the ball on him.

“Seryoso ka na ba talaga kay Jas?” she asked. “Kasi kung hindi p’wede ka pa naman umuwi. Kaya ko naman iuwi ang dalawang ‘yon mula Pampanga hanggang QC.”

“I’m serious, Althea,” he says firmly.

“Jas always loves too much,” she stated. “Are you ready for that? Kaya mo bang suklian ‘yon? Inalagaan namin si Jas every time someone broke her heart. Can you promise me na you’re going to try to be the last one?”

“I can promise that, Al,” Tobi promises. “I will be the last one. Ally, I never wanted someone to spend my entire life with before until Jas came around. God, I fixed my relationship with my mom just so I could have a shot for her forgiveness. Mahal na mahal ko si Jas.”

“Good,” she hummed, swiftly running a hand over her cheek to wipe away a stray tear. “Because that woman has never been that in love before you. God, ang lungkot, all of a sudden at the slightest hint of pain she’s writing the saddest shit. I can’t take it anymore. Nadadamay kaming lahat!”

“You do that too,” he snorted.

“I didn’t know you read my books, Park?”

“Jas read your books aloud to me as an aftersex routine before,” he chuckles embarrassingly at the thought of sharing that kind of intimate detail to her best friend. “You are a sad person too, Ally Kim.”

“Bad parents, raise sad children,” she replied softly, looking away.

“Makes sense,” Tobi replied, before leaning back on the back rest of his seat as well. “It’s really funny how Jas managed to get us to mend our broken relationships with our parents.”

“Yeah,” Al sighed. “I guess she did that.”

“How are they now?”

“Are you really trying to get me to open up to you, Tobi?” Ally rolled her eyes at him. 

“Ano pang gagawin natin dito kung hindi magusap? Maliban sa napakagalante ng magulang mo at dito tayo dinala sa VIP na lounge tayo pinapunta, wala rin naman di talaga tayong ibang gagawin kung di magchismisan dito.”

I took some time before Al replied to him, contemplating on whether he should reply.

“They’re okay now,” she replied. “Nagsorry sila for pushing me away noong hindi ako nagtuloy magpractice ng law. They saw how successful I got. Apparently, muntikan na palang maassasinate ang tatay ko after he won a case against a politician noong isang buwan. Sabi nila they have never been more glad that I didn't go that route.”

“Politicians are insane.”

“True. But also they found out I was dating Attorney Santos’ golden boy,” she shrugged. “I still have mixed feelings. But they apologized. I guess that’s a big thing now. My parents are good and I have a hot boyfriend. All is well, I think.”

“Good point.”

“You and your mom?”

“Yeah, she didn’t apologize directly,” he replied casually. “Baka hindi lang rin n’ya alam kung paano. But she’s trying. She wants to be friends with me apparently. Asking me to hang out and be around me and Bianca more. I understand where she’s coming from though. He had to make Leon that perfect little boy in the eyes of the Yangs, and she did that. Big weights off her shoulders.”

“It shouldn’t be our responsibility to understand why our parents weren’t good parents,” she sighed. “But it is what it is, I suppose.”

“I used to feel jealous how Doctora Daphne managed to raise Jas so nicely,” Tobi muttered quietly. “Jas is such a good person. Alam ko naman sa sarili ko na hindi ko kayang maging ganoon kabuti given the circumstances that I grew up on.”

“But you want to be better, no?”

Tobi nodded. 

“I feel that too. That’s exactly how I feel with Kyle. That boy is too nice for the world and I’m this whole mess that didn’t go to law school because it was never what I wanted.”

“Good people make us want to be good people,” Tobi chuckles to himself, fiddling on the buttons of his phone to distract himself. “Love does that to us, I think.”

“Promise me you’ll always be in love with my Jas, okay?” she hummed at him. “I don’t want to ever see you walk away from her like her dad did, or like every single man did in her life. May pagsatanga si Jas kaya tatanggapin ka noon palagi—but for the love of God, don’t take the opportunity every time. Last na dapat ‘to.”

“I will do just that, Ally.”

“That woman is crazy for you, Tobi,” she sighed heavily. “And we’ll do anything to see her happy, even if it means forcing you to be the man she needs.”

“You don’t have to force me to do it,” Tobi replied politely. “I can always try and if I fail, uulit nalang uli until I get it right.”

“Very good.”

-

༘˚⋆𐙚｡⋆.✧˚ continue here ༘˚⋆𐙚｡⋆.✧˚

[andrbllts]

Comfort Zone: Pepetiks petiks ka ba?

Tagalog naman para maiba. Sabi sayo boi eh gagawan kita ng blog. Shoutout sayo kung mabasa mo 'to! At sa mga pinagsamahang walang papantay! Kapatid habambuhay!

So eto na nga! Usapang comfort zone tayo! Aminin na natin, tol—comfort zone? Sarap nun, pre! Chill lang, wala kang stress, wala kang hassle. Parang everyday rest day—puro Netflix, walang tuldok sa petiks. Pero eto catch: kapag over ka sa petiks mode, para kang halaman na nakatunganga lang sa araw—nabubuhay, pero walang level up! Eh sino bang ayaw maging blooming plantito o plantita, diba? Pero kung hanggang “leaf” level lang palagi kasi takot kang lumabas sa paso, aba, tapos ang story mo, p're!

Narinig mo na ‘yung “Growth happens outside your comfort zone?” Alam ko, gasgas na ‘yan, pero pakinggan mo ‘to: Ang comfort zone mo parang paboritong sando—yung butas-butas na, medyo basa pa ng pawis, pero suot mo pa rin kasi pakiramdam mo astig ka. Pero tol, kung gusto mong mag-upgrade, minsan kelangan mong bitawan ‘yung sando na yun at mag-risk mag-suot ng masikip na hoodie kahit medyo di pa fit sa’yo. Hindi nga lang kasi s'ya laging swak, minsan kailangan pang hilahin.

Oo, cool yung chill, pero kung lagi kang safe mode, para kang stuck sa tutorial mode ng game—paulit-ulit, walang thrill, walang boss fights! Asan na ‘yung thrill ng level up? Yung epic loot? Sayang, pre!

Masarap ang petiks, pero masaya din ang may risk! Para kang nagse-skateboard: una, puro lagapak, puro gasgas sa tuhod. Pero kapag nakuha mo na ‘yung balance, iba na galaw mo, pang-kanto vibes! Ganun din sa buhay, tol. Kung gusto mong umangat, minsan kelangan mong ma-semplang para matuto. Bawal ang maarte, lalo na kung pangarap mong mag-level up.

Eto nga, tol, kagabi lang magkakwentuhan kami ng tropa ko mula high school. Alam mo na, usapang mga batang-gala na akala mo walang future dati, pero ngayon? Grabe. Yung tropa ko, basketball superstar na, may sarili nang fans club at cute na family goals. Ako? Eh chill lang, nagso-solo flight pa-Korea, pa-Japan, kung saan saan lang kasi finally afford ko na magpakabundat sa ramen at sushi sa mismong bansang pinanggalingan nun.

Dati, pre, kulang na lang mag-ala Fast & Furious kami tuwing uwian. Yung tropa, paborito ng teacher sa guidance office, ako naman, swabeng laging late, alam mo na. Pero sino mag-aakala, tol, na tayo pa pala ‘tong makakarating sa ganito? Sabi nga niya, “Tangina, pre, nakakatawa ‘no? Yung dating baliw na puro sablay, ngayon bigatin na.”

Dati, inaatraso lang namin yung deadline ng homework, ngayon, inaatraso na ng mga tao deadline nila para mapanuod yung games niya o mabasa yung travel blog ko. Sabi niya, astig daw na kahit ilang beses kami madapa noon, bumangon pa rin kami at tuloy pa rin sa takbo. Nakakatawa lang, tol, na dati kami ang kinukutya, pero ngayon, tingin sa atin parang next level na.

Tawanan lang kami habang sinasabi niyang, “Pre, kung nag-petiks lang tayo nung high school, siguro hanggang dun na lang tayo. Pero buti na lang, nagrisk tayo kahit nung sablay pa rin tayo sa dulo.” Dito namin na-realize na ‘yung tunay na swag, di sa chill-chill lang. Nasa mga sumubok, nabigo, pero bumangon at lumaban ulit na mas astig pa! Kaya ikaw, tol, kung feeling mo petiks ka na masyado, lakasan mo loob mo. Malay mo, dun mo pa matagpuan ang tunay mong swag.

At syempre, sa gitna ng tawanan at kwentuhan, hindi namin nakalimutan magpasalamat kay Lord. Sabi nga namin, pre, kahit anong sipag at tiyaga, kung walang blessings mula sa Kanya, wala ring saysay lahat. Sobrang blessed namin na kahit puro sablay nung una, binigyan pa rin kami ng chance bumangon at magtagumpay. Lahat ng ito, mula sa Kanya. Kaya, shoutout kay Lord, tol, kasi kahit sa dami ng semplang, di niya kami iniwan.

Kasi sa dulo, tol, ang buhay ay hindi para sa mga petiks lang—para ‘to sa mga handang magtry, magfail, at bumangon ng mas solid! Kaya tara na, p're, sugal na tayo. Show your moves, swag ka pa rin kahit may sablay, basta bumabangon ka ulit. 🚀💥

[motziedapul]

Happy Saturday

Here's a Hi Nay spoiler for an upcoming episode, but it's in Tagalog so 👍🏾

-

MARI: Dito na ako. San kayo?

THEA: Ate Chay!

MARI: Thea!

THEA: Hi po! Kamusta ka. Si Ate Ira?

MARI: Ha… okey naman. Di na kami.

THEA: Huy! Bakit?

MARI: Ay okey lang, ayaw lang daw niya ng long distance. Friends pa rin kami, pero ayun.

THEA:[whining] Ateee, ang tagal niyo nang magjowa. Ba’t ganun?

MARI: Hay, wag na nating pagusapan ha? Heto…

THEA: [sigh] Sige po Ate. [in awe] Yan ba yun?

MARI: Hindi pa. Kailangan ko pang mag-orasyon. Sigurado ka bang ngayong gabi yung raid?

THEA: Oo raw. Sabi ni Chua–sa Rotary daw yung papa niya, dun niya nalaman. Sabi ng papa niya wag raw siya lumapit dito kasi may plano silang operasyon. Marami silang huhulihin sa baranggay para magmukhang effective, pero… marami ka ring mahuhuli sa kulam mo.

MARI: O sige. [sigh] Wag ka nang sumama, ha? Masyadong delikado.

THEA: Hay naku Ate, delikado rin para sayo, diba?

MARI: Sige na, Thea. Alam mo naman yung kaya ng Nanay ko, diba? Uwi ka na. Text kita pag tapos na.

THEA: Sige… pero di muna ako uuwi. Doon muna ako sa may Alamat, para medyo malapit. Punta ka doon pag tapos na, libre kita.

MARI: Thea, alam mo naman di ako umiinom.

THEA: [teasing] Sige, tingnan natin. [more seriously] Ingat, Ate.

MARI: Ingat ka rin.

[scramboileditlog]

Nabasa niyo ba yung post ni Jonathan Yabut about the paradox of knowledge? Yung the more you know about the world, the more you realize how little you know about the world. It humbles you.

Kaya minsan nakakainggit yung innocent ignorance eh. Yung sana di mo na nalaman para di ka nahihirapan.

Halimbawa yung scale palang ng size ng tao compared to the size of earth compared the size of the solar system compared to the size of the milkyway compared to the size of the known universe. Mapapatanong ka nalang kung anong relevance ng existence mo.

Marami pa naman ibang example like how beautiful the stars at night are. What we're really seeing mostly are dead stars, sa sobrang layo ng tina-travel ng liwanag nila ngayon lang umaabot satin kahit in reality they're already gone. There's a certain truth behind beauty.

Simplehan nalang natin, when it comes to love kahit ibuhos mo lahat ng love language at acts of kindness mo, eventually some of you would fall apart. Akala mo yung secret formula ng pag-ibig would grant you an everlasting love. It breaks and humbles you.

Ito nalang pinakasimple, you as a child versus you as an adult. Nababawasan yung cheerfulness natin as we understand things as we grow.

Kaya nga sinasabi din ng iba you don't have to know everything. Di ko na din nasundan kung anong point ko pero I know some of you get me.

[theblogonaaccord]

°❀⋆.ೃ࿔*:･ November 24, 2024 °❀⋆.ೃ࿔*:･

────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────

"Ay! A.I.—Epekto Nito Sa Buhay?"

────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────

────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────

Kamusta na nga ba ang makabagong mundo natin na halos pinapaikot na ng Artificial Intelligence o A.I.? Usap-usapan ito ng marami at tila lahat na lang ay gumagamit na nito—mula sa mga simpleng tanong hanggang sa personal na mga isyu sa buhay. Tama nga bang ito ang takbuhan natin sa bawat sitwasyon? O dapat na tayong kabahan dahil unti-unti na tayong sinasakop nito? Sa post na ito, pag-chichikahan natin kung puro mabuti nga lang ba ang epekto ng AI o kung dapat na tayong maging mas maingat at matalino sa paggamit nito para hindi maloko ng teknolohiya!

────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────

Paano nga ba binabago ng artificial intelligence ang takbo ng ating buhay? Ang dami nitong nagagawa sa buhay natin, pero hindi lahat magaganda and dulot! Sa school, parang may tutor ka na on-demand! Baka nga natututo tayo, ngunit paano kung puro AI na lang ang gagawa ng lahat? Sa trabaho, sobrang bilis ng sistema, parang laging may nakasilip sa ginagawa mo online habang may mga trabaho namang nawawala. Sa kalusugan, grabe, parang may doktor ka agad sa tech! Paano kung buhay mo na ang nakasalalay rito? Iisang pindot at may sagot ka na?! Pero teka, ligtas nga ba satin 'to? Ang AI ay parang espada—nakadepende sa sarili natin kung paano natin ito gagamitin, kahit astig, may mga delikado ring epekto na hindi pwedeng balewalain! Kaya ang tanong, handa na ba tayo?

Alam niyo, kada bukas ko ng Facebook, o kaya Tiktok, punong-puno ito ng mga bidyo gawa sa A.I. Noong nakaraang linggo, may nakita akong bagong ad ng Coca-cola, at sa gulat ko, gumamit ito ng A.I.! Nakakainis, ang yaman-yaman ng kumpanya ng Coke, 'di ba nila kaya gumastos o magbigay ng kahit kaunting effort sa iisang advertisement? Pero alam niyo ang mas nakakapikon? Alam kong maraming maloloko rito; lalo na ang mga matatanda! Kapag may pinapakita na post sa akin ang nanay ko, kadalasan ito'y A.I. na bidyo ng pusa o sanggol na sumasayaw (seryoso, 'di ko alam kung paano sila naaaliw dyan.) Ngunit kahit maliit na bagay lamang gaya nyan, ng mga bidyo, imahe, teksto, ito'y nagbibigay daan sa pagkawala ng trabaho ng marami.

Ang pagsibol ng industriya ng artificial intelligence ay dapat binibigyang pansin, lalo na ang ang pagiging madaling ma-access nito. Tulad na nga ng sinabi ko kanina, maraming taong naloloko rito. Humahantong ito sa mga scammers, hackers, at iba pang cyber na kriminal na inaabuso ang A.I. para sa kanilang kagustuhan. At hindi lang iyon, dahil sa A.I., karamihan ay hindi na tumatangkilik sa mga gawa ng mga artist, at nag-gegenerate na lamang ng mga imahe sa mga A.I. website. Tapos maya't maya, tatawagin pa nila ito na "A.I. Art"! Ang sining ay isang malaking aspeto ng buhay, at dahil sa A.I., nawawala ang respeto ng mga tao rito. Inaakala nila na porket nakakapag sulat sila ng prompt sa ChatGPT, sila'y mga artist na. Ngunit sa totoo lang, walang iba ang may kakayanan na makagawa ng art kundi ang mga tao lamang.

Sa kabilang banda, ang ating gobyerno ay inaabuso na rin ang paggamit ng A.I. sa mga iba’t ibang paraan. Alam nyo ba? Gumagamit na rin ng artificial intelligence ang ating gobyerno para mapabilis at mapadali ang pagresolba sa mga kaso at mga suliraning kinakaharap ng ating bansa? Maganda nga at may mga positibong epekto ito sa paggawa ng estratehiya at paraan ng gobyerno upang malutasan ang mga napapanahong isyu, pero hindi pa rin mawawala ang mga negatibong epekto nito.

Tulad na lang ng pag-limita at pag-asa sa AI para magsagawa ng mga mahahalaga at kritikal na pagde-desisyon, kahit na mapapadali at mapapabilis ng AI ang proseso, hindi pa rin nito mapapalitan ang panghuhusga ng isang tao sa mga kaso at mga napapanahong isyu na kinakaharap ng ating lipunan. Gayunpaman, huwag sanang abusuhin ng gobyerno ang paggamit ng AI. Dapat na masiguro nasa malinis na paraan ang paggamit nila sa AI. Umaasa kaming mga Pilipino na isaalang-alang ng gobyerno ang paggamit ng AI sa ikabu-buti ng lipunan, hindi lamang sa mga pansariling kapakanan nila kung di’ sa ika-aangat ng bawat mamamayang Pilipino.

Kung tutuusin, ang AI, sobrang convenient, pero kung hindi mo gagamitin nang tama, Ikaw din mahihirapan sa kinabukasan. Halimbawa na lang, yung mga estudyante ngayon? Parang naging kampante na sa paggawa ng assignments. Copy-paste dito, click doon, tapos na agad! Pero kung tutuusin, nawawala na yung elemento ng pag-aaral. Ano bang matutunan mo kung chatbot ang nagsulat ng sanaysay mo?

Isa pang downside, tamad na masyado ang ibang estudyante. May iba diyan, pinapa-generate lang ng AI yung buong research paper tapos submit na agad. Alam mo yung tipong wala nang pagsisikap, wala nang creativity. Kaya tuloy, parang nagiging robots na rin sila: wala na silang sariling idea, puro asa na lang sa A.I.

Isa pa, delikado rin yung sobrang dependensiya. Minsan kahit yung mga pinakasimple na gawain, kailangan pang iasa sa A.I. Magsulat ng simpleng introduksyon sa sanaysay? A.I. agad. Akala tuloy ng iba na okay lang na maging sobrang dependent, pero paano kung wala nang A.I.? Edi ang kinalabasan, parang naging bata ka na lang ulit na hindi marunong maglakad nang mag-isa.

Sa lahat ng negatibong pangyayaring 'to, hindi ba't nararapat lamang na magkaroon tayo ng mga panukala o limitasyon patungkol sa paggamit ng A.I.? Kung mapapansin natin, lahat ng mga ito ay nangyayari nang sabay-sabay sa kasalukuyang panahon. Naku! Kung hindi 'to mapipigilan, siguradong lalala ang kalagayan ng bansa sa paggamit ng A.I. Aabusuhin ito't gagamitin sa pangaraw-araw, aasa nalang tayo rito imbis na gamitin ang sariling pag-iisip at hayaan ang sarili natin na maging malikhain. Mahiya naman sila! Pati ba naman mga trabahong nangangailangan ng propesyonal na paggawa, hinahayaan nalang na gamitan ng A.I.? Kung magpapatuloy ang ganitong pangyayari, ano na kaya sa tingin ninyo ang mangyayari sa iba't-ibang klase ng trabaho na nakakayanan na gamitin ng A.I? Hindi ba't mahihila ang ekonomiya natin pababa kung bababa na produksyon ng aktwal na skilled at professional workers? Jusko! Napakadaming epekto ng pagsasamantala ng hustong paggamit ng A.I.! Nananawagan ako, hindi lamang sa mga sektor ng ekonomiya, pati na rin sa mga mamamayan na kagaya ko! Huwag tayong magpaimpluwensya na gumamit na rin ng A.I. sa mga bagay na kaya naman nating gawin ng sarili, sa mga bagay na nararapat nating gawin gamit ang sariling pagsisikap. Sa mga nakatataas, isipin ninyo ang mga epekto at magiging reputasyon ng bansa ninyo. Tayo-tayo lang din ang gumagawa ng problema natin, kaya't ayusin ninyo ang dapat ayusin! Mas maging propesyonal naman at pahalagahan ninyo ang trabahong pinasok ninyo. Kung hindi titigil ang mga ganitong sitwasyon—ay ewan ko nalang! Tiyak na magkakaroon ng kawalan ng pananagutan ang mga may dapat panagutan, kawalan ng hanap-buhay at mga eksistensyal na panganib.

────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────

Ayan, ha... Baka pati ba naman sa pag-iisip ng solusyon, gagamitan niyo pa ng A.I. Magpaawat na kayo!

────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────

Isinulat nina:

Varilla, Rhian

Magayanes, Marvince

Pacinos, Akiesha

Espiritu, Andrea

Hilario, Jericho

Adriano, Rein

Ipinasa kay:

Bb. Rocha

────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────

°❀⋆.ೃ࿔*:･ Follow for More! °❀⋆.ೃ࿔*:･

[upismediacenter]

FEATURE: Hindi lamang pumpon ng mga salita: Pagtatampok ng akdang Pilipino

Sa nakalipas na labindalawang taon ko sa UPIS, marami na akong nabasang mga tula, sanaysay, dula, at kuwento para sa aming mga talakayan sa klase. Kahit na may pagkakataong tinamad akong basahin ang mga ito noon, lubos silang nakatulong sa paghubog ng aking perspektibo sa mundo, pati rin sa paghubog ng aking pagkaunawa sa Filipino. Bakit hindi natin balikan ang ilan sa mga nabasa nating akda sa paaralan bilang ehemplo ng mga kuwento’t tulang may saysay? Ano ba ang naibabahagi ng mga ito, na nagiging higit sila sa pumpon ng mga salita?

Babala: Dahil maaaring maging required reading ninyo ang mga akda sa baba, mag-ingat na lamang sa spoilers. 

“Ang Kalupi” Ni Benjamin Pascual (na maaaring mahanap sa librong “Ang Maikling Kathang Tagalog”, na may Dewey Decimal code na “899.7 A2 1954” sa High School Library)

“"Pasensya!" – sabi ni Aling Marta. "Kung lahat ng kawalang-ingat mo'y pagpapasensiyahan nang pagpapasensiyahan ay makakapatay ka ng tao.” 

Ang kuwentong ito ay tinalakay pa noong Grado 6 sa Filipino, ngunit nakatatak pa rin ang mga tema nito sa akin hanggang ngayon. Sinusundan nito ang naging alitan nina Aling Marta, na bibili sana ng panghanda sa gradwasyon ng kanyang anak, at Andres, isang batang nakabangga kay Aling Marta sa loob ng palengke. Matapos ang kanilang banggaan, nalaman ni Aling Marta na nawawala ang kanyang pitaka sa bestido, at napagtantong ninakaw ito ng bata noong sila’y nagkasalpukan. Binantaan at pinagmalupitan ni Aling Marta si Andres, hanggang sa sinubukan nitong tumakas papunta sa maluwag na lansangan. Sa kasamaang palad, nabangga si Andres ng isang sasakyan, at sinubukan ni Aling Martang magmalinis sa nangyaring aksidente. Sa huli, noong nalaman niyang kinuha lang ng kanyang asawa ang kalupi sa kanyang bestida, ay nawalan siya ng malay.

Isang mahalagang tema sa "Ang Kalupi" ay ang hidwaan ng mga mahihirap sa kapwa mahihirap, na kayang lumala sa puntong nawawalan ang mga ito ng tiwala sa isa’t isa. Ito ay makikita sa mababang tingin ni Aling Marta sa katayuan ni Andres, kahit na ang pamilya rin niya ay kasama sa uring manggagawa. Siya mismo ay nahiya sa kakaunting laman ng kanyang pitaka, kaya nagsinungaling siyang mahigit isang daan ang perang dinala niya. Napakasaya rin niya dahil magtatapos na ang kanyang anak sa hayskul, matapos ang matagal niyang paghihirap na matustusan ang mga gastos para sa matrikula. Si Andres naman ay pinagdudahan din ng mga pulis dahil sa kanyang maruming damit, at minaliit pa rin ni Aling Marta matapos ang aksidente, bilang pangatwiran laban sa kahihiyan at gulo na bubuntot sa kanyang pamilya, kapag nalaman na ng kanilang kapwa ang nangyari. Nakakalungkot na basahin ang mga salita ni Aling Marta, na piniling pagdiskitahan ang isang bata dahil alam niyang maaabala ang selebrasyon ng kanyang anak at asawa.

Maaaring may mga pagkakataong nahuhusgahan natin ang ating kapwa dahil sa naiiba nilang hitsura, karanasan, o estado sa buhay. Siguro ay nakabitaw na rin tayo ng maaanghang na salita dahil sa ating panghuhusga, ngunit nang matauhan ay pinagsisihan ito dahil hindi naman ito dapat maging dahilan sa pananakit ng iba. Hindi ba’t importante ang pag-iintindi sa ibang tao upang matuldukan ang mga hidwaan natin sa lipunan? Sa pamamagitan ng pagbasa ng akda, nabibigyan tayo ng kamalayan sa pagtrato natin sa iba, sa “trap” ng kawalan ng tiwala sa kapwang uring manggagawa, at nakikita natin na kailangan nating subukang mas butihin ang pakikitungo sa ating kababayan. Mismo ngang nanggaling kay Aling Marta– "Kung lahat ng kawalang-ingat mo'y pagpapasensiyahan nang pagpapasensiyahan ay makakapatay ka ng tao.” 

“Noli Me Tangere” At “El Filibusterismo” ni Jose Rizal [na maaaring basahin sa wikang Filipino sa Project Gutenberg: (Noli) (El Fili)] “Kapag may mga uban na po akong tulad ng sa inyo…at ginunita ang nakaraan at nakita kong gumawa ako alang-alang sa sarili lamang,  hindi ginawa ang magagawa’t nararapat gawin ukol sa bayang nagbigay sa akin ng lahat, ukol sa mga mamamayang tumutulong sa aking mabuhay, kapag nagkagayon po, magiging tinik sa akin ang bawat uban, at sa halip na ikaluwalhati ko’y dapat kong ikahiya!” - Isagani, El Filibusterismo

Sa aking paghihingi ng mga akdang nakatatak sa aking mga kaklase, madalas nilang nababanggit ang tambalan ng dalawang librong ito. Naiintindihan ko naman; mula Grado 9 hanggang Grado 10 ay pinag-aralan namin ang Noli at El FIli, at kahit na napakabigat ng mga ito kumpara sa ibang mga akda, puno pa rin ang mga ito ng sulyap sa buhay ng Pilipinas sa ilalim ng España, at tinatampok nito ang iba’t ibang aspeto ng korapsyon, mga argumento laban (o para sa) rebolusyon at kasarinlan, at ang ideyal na relasyon ng mga mamamayan sa kanilang mamumuno. 

Isang halimbawa ng mga talakayang ito ay ang Kabanata 15 ng El Filibusterismo, kung saan nakipagdebate ang karakter na si Isagani sa abogadong si Ginoong Pasta, tungkol sa kung dapat bang kontrahin ng masa ang gobyerno, pati rin ang paniniwalang hindi masusustentuhan ang sarili, kung ginawang bokasyon ang pagtulong sa bansa. Sa mata ng Ginoo, walang magagawa ang mga mamamayan sa mga desisyon ng pamahalaan, at mas mabuti pang hindi na ito subukan. Kahit na naniniwala naman talaga siyang maaaring magkamali at mang-abuso ang mga mamumuno, iginiit niya na ang kritisismo’t paghingi ng tulong mula sa kanila ay nagpapahiwatig na ang gobyerno ay palpak sa kanilang pamamahala. Kung titingnan natin kung bakit niya ito sinasabi, makikitang ayaw kasi nitong mapahamak at madamay sa madugong pulitika sa bansa, at mas kuntentong magsunud-sunuran na lang sa mga prayle upang mabuhay nang tahimik. Ngunit sa mata naman ni Isagani, hindi ito katanggap-tanggap na pamumuhay, at may karapatan ang bawat mamamayan–manggagawa man sila o Ilustrado–na magkaroon ng pakialam sa pagpapatakbo sa kanyang bayan. Ang mga nakaupo sa pamahalaan ay tao lang din, na kailangan ang suporta ng lahat ng pinamumunuan nila upang sama-samang mapaunlad ang estado ng Pilipinas. Talagang kinagiliwan ko ang mga sagot ni Isagani sa panlilito at paniniwala ni Ginoong Pasta, dahil nailagay niya sa salita ang sarili kong paniniwala tungkol sa ideyal na pakikisalamuha ng gobyerno at sa masa, at hanggang ngayon ay “relevant” pa rin ang kanyang pangangatwiran, lalo na sa magulong estado ng pulitika ngayon.

"Kung Ang Tula Ay Isa Lamang" Ni Jesus Santiago (na maaaring basahin sa Wordpress site ni Jacob Laneria)

“Pagkat ako’y nagugutom

at ang bituka’y walang ilong,

walang mata.”

Isang tulang mababasa sa ikalawang semestre ng Filipino 10, ang "Kung Ang Tula Ay Isa Lamang" ni Jesus Santiago ay tungkol sa hinaing ng isang nagugutom na persona, na nananawagan sa mga manunulat ng kanyang bayan na bigyan siya ng akdang may katuturan, at hindi lamang mga grupo ng salitang magaganda, ngunit walang makabuluhan na mensahe. Tumatak ito sa akin dahil nilalaman nga nito ang “sustansiya” na hinihingi ng persona, at nakakawili itong basahin. Sa loob ng 21 maiiksing taludtod, nabigyan nito ng boses ang masang nagugutom, na hindi kayang takasan ang kanilang kalagayan, at naubusan na ng kakayahang baguhin ito dahil sa kawalan ng pangunahing pangangailan, tulad ng pagkain. Klaro rin ang panawagan ng tula sa mga manunulat na makakabasa nito, gamit ang “sarili” nilang paraan ng pagpapahayag–gamit ang malikhain, ngunit malungkot na imahen ng nagugutom, at intensyunal na sukat at tugma. 

Sa huli, ang tanging hinihingi ng “Kung Ang Tula Ay Isa Lamang” sa mga mambabasa nito ay kanilang pagiging mulat sa estado ng lipunan. Kahit na mahirap mabuhay sa panahon ngayon, hindi maaaring malunod lang tayo sa “escapism,” o sa magagandang bungkos ng salitang nagpapagaan sa ating loob. Kung hindi natin kayang magbigay ng pantustos o pagkain sa ating kapwa, kailangan pa rin nating gamitin ang ating makakaya upang makapagbigay-alam, makapagpalalim ng perspektibo, at mahikayat ang ating mga kababayan na umaksyon. Ito ang sustansiyang makakapagpabusog at makakapagpaunlad sa ating lipunan.

Sa ating pang-araw-araw, sanay tayo sa palitan ng mga salita sa klase, sa pagko-commute, at sa pagbili ng ating pagkain sa eskwelahan. Ngunit gaya ng pinakita rito, hindi lang dito ang hangganan ng kanilang gamit. Hindi lang sila ginagamit sa pang-aliw, o sa “escapism,” o paghahabol ng word count sa sanaysay, kung hindi sandata ng manunulat sa pagpapamulat ng ating mata, sa panghikayat sa ating pag-aksyunan ang ating mga paniniwala, at sa pagpapakita na may boses tayong lahat na maaari rin nating gamitin para sa makabuluhang pagbabago sa lipunan.

//ni Eushieka Agraviador

[jhamnesune]

"Kalusugan Ko, Kalusugan Mo, Pusuan Mo, Pilipino!"

"Patungo sa Mas Malusog na Pamumuhay: Hakbang Tungo sa Masiglang Kinabukasan"

Hindi ba't masarap isipin kung ang bawat Pilipino ay malusog at masigla? Ngunit sa kabila ng pagnanais ng karamihan sa atin na maging fit at healthy, marami pa rin ang humaharap sa iba't ibang hamon sa kalusugan. Kasama na rito ang patuloy na pagtaas ng mga sakit gaya ng diabetes at hypertension na may kinalaman sa ating pamumuhay at mga nakasanayang gawain. Pero sa halip na panghinaan ng loob, bakit hindi natin gawing mas makulay at makabuluhan ang ating journey patungo sa mas malusog na pamumuhay?

Unahin natin ang katotohanan: Marami sa atin ang mahilig kumain—lalo na ng masasarap na pagkaing Pinoy! Sino ba ang hindi mahuhumaling sa crispy lechon, sinigang na baboy, o kahit ang malamig na halo-halo sa init ng panahon? Likas sa kulturang Pilipino ang pagtitipon at pagsasalu-salo, lalo na kapag espesyal na okasyon.

Ngunit ang labis na pagkain ng matataba, maalat, at matatamis na pagkain ay maaaring magdulot ng mga seryosong sakit. Ang mga pinakahuling datos ay nagpapakita na halos 29.5 milyong Pilipino ang overweight o obese. Sa loob ng dalawang dekada, tumaas nang halos doble ang bilang ng mga obese at overweight na adult sa bansa, mula 20.2% noong 1998 hanggang 36.6% noong 2019. Kasabay ng pagtaas na ito, dumoble rin ang rate ng mga obese at overweight na kabataan mula 4.9% noong 2003 hanggang 11.6% noong 2018​​​​.

Ang labis na timbang ay isang malaking panganib sa kalusugan, na nagdudulot ng mga sakit tulad ng hypertension, diabetes, at ilang uri ng kanser​​. Kung hindi maaaksyunan, inaasahang tataas pa ito, at mahigit 30% ng mga kabataan sa Pilipinas ang magiging overweight o obese pagdating ng 2030​​.

Upang labanan ito, nagpapatuloy ang mga hakbang mula sa iba't ibang sektor ng gobyerno at mga organisasyon, kabilang ang pagpapalakas ng mga programa sa nutrisyon at ang pagbuo ng mga patakaran upang mapabuti ang kapaligiran ng pagkain at mga kaugalian sa kalusugan​​​​.Dito pumapasok ang pagpapahalaga sa balanse sa ating diyeta. Hindi natin kailangang isuko ang ating mga paboritong pagkain, ngunit matutong magpigil-pigil. Isama sa ating pamumuhay ang mga pagkaing masustansya at subukan ang mga alternatibong pagkain na mas mabuti para sa ating katawan.

Bukod sa pagkain, mahalaga rin ang regular na ehersisyo. Hindi naman kailangang gumugol ng oras sa gym araw-araw; maaari nating simulan sa simpleng paglalakad, pagbibisikleta, o pagsasayaw. Ang mahalaga ay maging aktibo ang katawan upang mapanatiling masigla ang ating kalusugan. Dagdag pa rito, ang pagkakaroon ng sapat na tulog at pahinga ay malaking tulong upang masiguro ang kalusugan ng katawan at isipan.

Kung ang bawat Pilipino ay mag-uumpisa sa maliliit na hakbang patungo sa mas malusog na pamumuhay, tiyak na gaganda ang ating kinabukasan. Kaya ano pang hinihintay natin? Alagaan ang katawan, gawing masaya ang ating journey sa kalusugan, at magkaisa tungo sa mas malusog na Pilipinas!

[sunb0rn]

sabi ng roommate ko (si Kar pa din to) next time daw na may itatapon syang gamit icoconsult muna nya sa akin.

*alam nya magiging reax ko kaya nga di nya sinabi sa akin na itatapon na nya. sinabi nalang nya, "nagtaka kaba wala na sa shoe rack ung Hush Puppies ko? tinapon ko na eh. yung nakalagay don sa plastic na pinakuha natin, kaya ko dinoble" and I was like ??? akala ko kasi inuwi lang muna nya sa kanila.

ganto kasi, she just bought a new office black shoes (CLN) coz nagustuhan nya style tas tinapon na nya yung one year palang niyang Hush Puppies na wala namang major sira. ngayon etong si CLN after 2 weeks ng gamit nafeel at nakita (nangitim toe nails) nya na di maganda fit sa paa nya. ayun binenta sa workmate namin. thing is, if di nya basta basta tinapon yung Hush Puppies edi sana meron syang magagamit ngayon habang di pa sya nakaka bili ng pamalit don sa pangit ang size. na suggest ko din naman sa kanya na okay yon na may another shoes kapag maulan kahinayang gamitin ung mas bago.

alam ko gamit niya yun and she has all the right kung ano gusto nya gawin; pero mej kaasar. if ayaw na kako nya, maayos pa naman eh sana sinabi sa akin pamimigay ko nalang sa mga pamangkin ko. *di ko type style (at di ko din size) but if I did di ako mahihiyang hingin yun para sa sarili ko. keber sa hand-me-downs talaga ako. tska DREAM SCHOOL SHOES KO YUNG HUSH PUPPIES na masyado talagang pricey for us.

This is the second time na ginawa nya yan, yung una was yung New Balance na tinapon nya after she bought AF1. inawitan ko sya non na isasama ko nalang sa ipapamigay sa pinsan ko. Nag okay sya but after a week sinabi nya na tinapon na nya kasi namumuti (suede material) at pudpod na. pero minimal sign of usage lang yun. nag okay nalang ako non sa knya and inimagine ko na super sira yung sapatos kaya nahiya na sya ipamigay.

sabi ko nga sa kanya netong huli, sana nilagay nya ng maayos yung shoes sa basurahan para if makita nung collector at tingin nya magagamit pa eh makukuha. hindi ung basta basta binasura.

sabi ko din na para sa mga taong walang wala ang laking bagay na may masuot na maayos na sapatos, given pa na may brand yung mga tinatapon nya at magtatagal pa yun if binigyan nya ng chance na magamit ng iba.

ayoko na nga lang masyado pagalitan kasi feeling ko more of impulse problem yon. na feeling nya nakaka sikip sa shoe rack or in a way nakaka sikip sa space na ginagalawan nya (nakikita man nya o hindi). feeling daw nya at peace sya kapag nakakapag bawas ng gamit since may bago syang binili.

huhu di ko alam kung masyado ba ako pa- "deprived thinking" mode o ano. pero yon na eenlighten naman sya.

[solreix]

the moment she had known miya atsumu, she knew she'd never read him.

"saan ka?"

napatingala na lamang siya nang magsimula nang bumuhos ang ulan. kagagaling niya lamang sa mall, at nandito siya sa sakayan para makauwi. umaasa na lang siya sa maliit na waiting shed kasama ang ibang pasahero.

"pauwi na." bumuntong hininga siya at tumingin sa paligid. "matagal lang yung jeep."

"sabi sa'yo samahan na kita eh." dinig ang pag-aalala sa boses ni atsumu lalo nang halos matakpan ng ingay ng buhos ng ulan ang boses niya.

"it's okay. malapit na rin naman siguro 'yon."

hindi naman nagtagal ang usapan nila dahil agad din itong ibinaba ng binata. muli, bumuntong hininga siya dahil kahit alam niyang darating din ang jeep, hindi niya mapigilang mainip dahil halos isang oras na siyang naghihintay.

saglit na grocery lang naman ang pakay niya, pero mas matagal pa ang naging paghihintay niya ng masasakyan pauwi.

tulala siyang nakatitig sa panggalingan ng jeep nang may bumusina sa harap niya. nanlaki ang mata niya nang makilala kung kanino ang itim na kotseng huminto.

"sakay na."

para hindi na makagawa ng eksena, agad siyang pumasok nang buksan nito ang pinto para sa kaniya. nang makapasok sa sasakyan nito, saka lamang siya nakahinga nang maluwang kahit paano.

after breathing, she faced him. "salamat, pero sabi sa'yo okay lang eh." ngumuso siya.

atsumu raised his left brow at her before started driving. "kung hindi ako sumunod, baka ginabi ka na. ang layo mo pa sa unahan tapos walang jeep."

hindi na lang siya sumagot dahil tama naman ang binata. instead, she rested her head on the window and watched atsumu drive. the man was flashing poker face, nakatuon ang atensyon sa pagmamaneho.

"pogi ba?" biglang tanong nito at ngumisi, bahagyang lumingon sa direksyon niya.

umirap siya. "si osamu crush ko," biro mo.

doon sumimangot si atsumu, mata ay nanatili sa daan. "aray ko."

nangingiti siyang nailing pero hindi na sumagot. maging si atsumu ay nakangiti na lang at hindi na nagsalita kaya naman namutawi na lang ang chase atlantic sa paligid.

hindi niya talaga mabasa si miya atsumu.

she knew he's... a social butterfly you could say. close sa lahat. funny sa lahat. she could never deny his closeness to other people kaya naman kapag may ganitong ginagawa si atsumu, hindi niya mapigilan tanungin ang sarili kung anong pinagkaiba niya sa kanila.

she could remember one time atsumu giving her breakfast because he knew hindi pa siya kumakain. she felt vulnerable because of that, only to overhear his classmate getting the same treatment from him. sometimes, he would do some dumb things to make her laugh whenever she's upset over something, but she'd eventually find out he's also making others laugh for the same reason she has.

hindi siya special.

"nagmamadali ka ba umuwi?"

"hindi naman," sagot niya nang magsalita ito.

atsumu grinned. "nood muna tayo movie, may gusto akong panoorin."

bumilis ang tibok ng puso niya roon. "ba't hindi sila mina ayain mo," biro niya.

natatawang tumingin sa kaniya si atsumu. "selos ka ba?" umiling ito. "ikaw lang naman niyayaya ko manood."

or maybe she is?

ang gulo-gulo ni miya atsumu.

hindi niya pinansin ang sinabi nito at sumang-ayon na lang dahil wala na rin naman talaga siyang gagawin. nang makarating sila sa condo nito, agad siyang naupo sa sofa at hinayaan itong ayusin ang panonoorin nila.

"hayaan na natin si 'samu, nasa kwarto niya lang 'yon."

habang nanonood, pasimple niyang muling tiningnan si atsumu. her thoughts began wild again, because why can't she watch movie with him without thinking maybe there's something more with his actions? asang-asa siya palagi, at palagi lang din naman siyang disappointed.

"hana, would you do it?"

at ayan na nga. sa tuwing manonood silang dalawa, palaging may hana na nababanggit ang binata. he had only mentioned it thrice, but it's weird he mentioned it at all. ang masama pa, mukhang natural na lamang ang nagiging pagrolyo ng pangalang iyona dila nito.

hindi siya si hana. walang hana sa pangalan niya.

kaya lang, natatakot siyang malaman kung ano iyon. natatakot siyang may magbago kapag sinubukan niyang linawin. hindi niya alam kung bakit, pero kuntento siya sa sitwasyong ganito kay atsumu.

sumagot siya, "maybe if i'm too hurt to even function, i will." sumeryoso ang mukha niya, nakatitig kay atsumu. "i'd rather forget the thing that hurt me that badly and move forward, rather than trying to live with it."

dito na lumingon si atsumu sa kaniya. "ako siguro hindi," sagot naman nito. "gusto kong maalala lahat, kasi alam ko namang hindi lang puro sakit 'yung nangyari."

ano bang pinararating nito? may ibig sabihin ba 'yon? anong dapat niyang isipin?

kumuyom ang kamao niya nang magsimula na namang magtanong ang isip niya. masayang kasama si atsumu. maalaga ito, at safe ang pakiramdam niya rito. pero madalas... tinatanong niya ang sarili kung ano ba talaga sila.

"sabi ko sa'yo maganda rito eh!"

kulang na lamang ay tumalon sa tuwa si atsumu nang makarating kayo sa tuktok kung saan halos kita niyo ang buong antipolo. matagal ka na rin niyang inaaya rito ngunit ngayon ka lang nagkaroon ng libreng oras dahil tapos na ang finals. medyo hesitant pa siyang sumama pero wala pa rin siyang nagawa dahil sarili rin niya ang kalaban niya.

ikaw lang inaya niya rito, baka naman... baka naman may chance.

"'wag kang tumalon, matatapon ice cream mo," suway niya.

nakangiti siyang nilingon ni atsumu, dahilan para mapaatras siyang bahagya. lumapit ito sa kaniya, at ngumuso. "ikaw nga may ice cream pa sa baba."

kung kanino ay mabilis pa ang tibok ng puso niya, ngayon ay halos hindi na siya makahinga nang ilapit nito ang mukha sa kaniya, at punasan ang ice cream na tinutukoy nito. all throughout, nakatitig lang siya sa mata habang ito ay diretso ang tingin sa baba niya.

nang matapos ito sa ginagawa, agad siyang umiwas ng tingin at tumalikod. bago pa man siya tuluyang makalayo, narinig na naman ang pangalang nagdudulot ng kalituhan sa kaniya.

"hay nako, hana."

"sino—"

kinagat niya ang labi upang pigilan ang sarili. tumalikod siya at dire-diretsong nagtungo sa banyo para kalmahin ang sarili. she could feel herself breathing heavily.

ang bigat-bigat.

as she rummaged in her bag, she touched atsumu's cellphone which she never did. oo nga, 'no. kahit kailan ay hindi niya pa nahawakan o natingnan man lang ang cellphone ng binata, idagdag pang hindi niya rin naman kasi ugaling mangielam ng hindi niya gamit.

but this time, hindi niya napagilan, not that she's confident she would see anything dahil inaasahan niyang may password naman ito. however, she was still shaking as she clicked the power button, hindi niya nga maintindihan kung bakit siya nanginginig pero nang makita ang lockscreen ng binata, hindi niya mapigilang hawakan ang dibdib.

a woman, siguro ay kaedad nila, ang nasa lockscreen nito. she was smiling as if something's funny dahil bakas pa ang tawa sa mukha niya.

however, that's not the reason her heart was aching this badly.

kung hindi niya siguro kilala ang sarili, mapagkakamalan niyang siya ang lockscreen ni atsumu.

mas bumigat ang paghinga niya, napatulala na lamang siya sa salamin nang ilang segundo bago sinubukang kalmahin ang sarili. when she successfully did so, she immediately rushed towards atsumu who had his back on her.

at lintik, muntik na siyang umatras.

but no, she has to at least ask.

"atsumu, sino 'to?"

"hey—hana..." nawala ang ngiti sa mukha ni atsumu ang makitang hawak niya ang cellphone nito. umangat ang tingin nito sa kaniya, bago muling ibinalik sa cellphone kung saan nandoon ang mukha ng babae.

"tama na atsumu, hindi ako si hana—ito ba?" pilit niyang pinakalma ang boses. "ito ba si hana?"

hindi nakasagot si atsumu. tanging pagyuko lang nito ang naging kumpirmasyon ng tanong niya.

"tell me, atsumu. what are we?"

"we're friends."

nanlaki ang mata niya, at hindi siya makapaniwala sa tawang nailabas niya. mangiyak-ngiyak siyang natatawa dahil sa sagot nito. nanginginig ang kamay niya habang naalala ang mga bagay na ginawa nilang dalawa, na kahit na may iba ito sa isip, naging masaya siya.

"ang bilis ng sagot mo ah," natatawa niyang sabi. "ayon lang pala tayo, napakumplikado ko pa."

"i'm sorry..." kita ang guilt sa mata ni atsumu, as if he too, was confuse with what's happening. dahil dito, tila naintindihan niya ang nangyari sa binata, pero hindi sapat ang pagg-intinding iyon para hindi siya masaktan.

"bakit..." nanindig ang balahibo niya nang marinig ang panginginig ng sariling boses. "bakit ka ba talaga pumasok sa buhay ko?"

maging si atsumu ay nagulat sa panginginig ng boses niya. she never cries in front of him. kahit sa panonood ng movie ay hindi siya umiyak, mas iyakin pa ito kumpara sa kaniya, kaya ang makita siyang ganito ay unexpectedly masakit pala.

"i just... something drew me to you, and it just happened."

"atsumu naman, there's no such thing as it just happened!"

"but it did-"

"you deliberately entered my life, and i let you in, tapos ganito... you know what." she pushed his phone to his chest. "nevermind. ayusin mo sarili mo."

and when she turned her back, her tears started flowing. she kept wiping her cheeks dahil nakakahiya sa mga nakakasalubong niya, pero hindi humihinto ang pagtulo. she wanted to paused from her tracks pero she was desperate to get away from atsumu as soon as possible.

"sabi ko sa'yo nandito lang kami eh."

before she could see the woman who spoke, she felt a man's arm over her shoulders. she looked beside her only to see yukie giving her a wink.

"that man has the decency to call us, baka raw mapa'no ka."

hindi siya sumagot at tiningnan ang lalaking umakbay sa kaniya. madilim ang tingin nito sa nilalakaran nila.

"keiji..." her voice broke.

and that's when akaashi put his cap over her head. hinila pa nitong bahagya ang ulo niya patungo sa dibdib nito. "iyak ka lang," bulong nito sa ulo niya.

[elliiesworld]

"A Naughty Night With You"

-A Sunoo 18+

Tags: dom!Sun and sub!reader, teasing, buttcheeks squeezing (fem receiving), quirkie, aggressive sex, Sun!as William and reader!as Leigh

"punta ka dito, gusto kitang paluhurin at sirain ang puke mo" William, your boyfriend called you inside his office. Agad ka namang sumunod dahil gusto mo na rin matikman ang matigas at mahaba niyang ari. Kumatok ka at he hummed in response. You immediately went inside at ni-lock ang pinto bago mo pa agresibong hinubad ang crop top mo para ilabas ang bra mong kulay black. He came closer and unclipped it habang hinila ito at hinubad para makita ang naninigas mong nipples at atat sa kaniyang dila na sumabit at umikot-ikot dito.

"Mahal, please.." nagmamaka-awa mong sabi nang patuloy niya itong paikut-ikutin ng pabiro gamit ang daliri niya.

"beg more, baby." Sabi nito at ngumisi, you pressed your body harder against his kaya agad mo namang naramdaman ang kaniyang hardened cock sa loob ng trousers niya. "Ang tigas mo, I want you." You said, accidentally adding a brat tone.

"You're so brat, alam mo ba 'yon? Kanina ko pa gustong kantutin yang puke mo at alam ko naman sa isang dampi ko pa lang, mamamasa ka na" he said teasingly, "fuck my hole then" sabi mo na pabiro.

"huwag mo'kong sisihin pag lumuwang 'yang butas mo" sabi niya at unti-unti niya nang ibinaba ang kaniyang trousers exposing him in his boxers at ang matigas niyang armas sa loob nito. Agad-agad niyang ibinaba rin ang kaniyang boxers kasama ang brief nito at hinimas ko ito.

"so desperate for my cock, slut" sabi niya. Agad kong itinaas ang aking palda na walang suot na panty sa loob at biniro ang kaniyang tite gamit ang labi ng puke ko.

He gently pushed me on the couch and pinned me against the sofa, ngayon hinaharap ko ang sandalan ng sofa at ang likod ko ay nasa harap niya along with my buttcheeks, agad niya itong hinimas at sinampal ng malakas dahilan ng pag-ungol ko ng kaunti.

Ilang segundo ang nakalipas at bigla niya itong pinasok sa aking puke nang hindi nagsasabi.

"FUCK!" Ang sigaw ko, "tangina, ang sikip mo pa rin, Leigh" sagot ni William at hinila ako palapit at paurong sa kaniya as he hits my gspot causing me to squirm and moan loudly.

"puta" ang tanging lumabas sa bibig ko bago pa ako mag-squirt at tumulo ito pababa sa sofa at may kaunting tumalsik sa legs niya.

"Shit, kakasimula lang natin pero naglabas ka na ng tubig mo. Fucking unfair" with that, he spanks my butt and I moaned loudly as I squirts more.

The more I squirt, the more he spanks.

Pagkatapos ng labing lima at mahigit na minuto, hinila niya ang kaniyang tite palabas at tumulo na nga ang cum niya at ihi ko palabas mula sa aking lumuwang na puke.

"so fucking good. Just a quickie pero shit.. you're still tight, babe.." he gave my forehead a peck before grabbing the wipes and wiped off the juices and cum on my thighs and lower pussylips.

"William, napaka-laki mo para sa puke ko" sabi ko at tumawa lang siya bago niya ako yakapin.

[andrbllts]

Palagi By TJ Monterde And KZ Tandingan

Nakikinig ka na naman ba ng Palagi nina TJ Monterde at KZ Tandingan? Good vibes, right? Parang sarap sarap umibig talaga, yung alam mong genuine love hindi yung tawag lang ng pangangailangan. Hahaha. Pero teka lang, may napansin lang ako na konting oops moment sa lyrics na mukhang marami rin sa atin ang nagkamali—admit it! So, tama nga bang marinig natin na, "ikaw ang paborito ko'ng desisyonan"? Kasi technically, sabi nga ng mga lyrics gods, it's supposed to be "ikaw ang paborito ko'ng desisyon at." Pero seryoso, gaano kalabo para sa mga tao ang pagkakaiba?

Kasi naman, ���pag narinig mo ‘yung "desisyonan," parang may drama. Parang, "Oh my gosh man, ikaw yung desisyonan ng lahat ng desisyon ko sa buhay!" Pero in reality, it’s just "desisyon at," as in, ikaw yung solid choice. Boom, simple. Parang okay na ako sa’yo, no need for overthinking, tapos na ang butasan sa utak. No complications, just straight-up feelings. Pero since mas maraming nakakarinig na "desisyonan," medyo kinareer na nila. Which, let’s be honest, adds a little more spice sa life.

Now let’s move on to another part that throws people off: “pipilitin kong maging sayo.” here we go again! Mga tols, it’s "pipiliin ko'ng maging sayo" kasi nga, kung gusto mo talagang maging kayo, pipiliin mo, ‘di ba? Choice ‘yan! Hindi mo pipilitin kung ayaw niya or ayaw mo—wala sa vocabulary ang pilitan! Hahaha. Daming alam. Pero aminin natin, minsan mas gusto natin 'yung intense approach ng "pipilitin ko'ng maging tayo." Para bang, kahit na may mga balakid or kahit medyo hindi pa align ang stars, ipipilit natin hanggang sa makuha natin 'yung happy ending. Kasi ‘yung "pipilitin" na version, ‘yun na ‘yung kapit lang moment. ‘Di ba?

Parang sa buhay, may mga desisyon tayong pinag-iisipan ng husto, tipong pinipili talaga. Pero may mga moments din na, hala sige, go lang nang go! Pipilitin ko 'to kasi feeling ko worth it! And hey, let’s face it, may charm rin ‘yung ipilit mo na, kahit kalaban mo na ang lahat. ‘Di ba mas exciting ‘yun? Risky, but all the more thrilling!

Minsan nga, mas relatable pa nga ‘yung "desisyonan" at "pipilitin ko'ng maging tayo" kasi sa totoong buhay, hindi laging smooth sailing. May telenovela moments tayo na kailangan nating pumili ng desisyon na may effort, may pilit. Lalo na kung nararamdaman mong worth it naman ‘yung taong pipilitin mo. Parang kanta lang, it may not be the most grammatically correct, but if it works for you and if it feels right—go for it! ‘Yun lang naman ang gusto nating lahat, ‘di ba? A little drama, a lot of love, and the right person in the end.

Kaya whether ikaw ba ang team "desisyon at" or "desisyonan," or kung pipiliin ka ba or pipilitin lang, ang mahalaga, laban lang. Who knows, baka ‘yun pala ‘yung secret recipe para sa forever na hinihintay mo. So, keep vibing with the song and find the lyrics that hit the right spot for you. At the end of the day, it’s your story—and you get to choose how it goes. Go, go, go! 😂❤️

[whooolaanmo]

12 years old pa lang tayo noon

Grabe yung pagkakaibigan natin tagal na at mas tatagal pa ❤️ sya si KC,.. HS nung nagkakilala kami tas gang ngayon magkaibigan kami tipong hindi ko na kailangan ikwento ang buo pero pagkaibigan na totoo ay kaibigan talaga pang habang buhay.

Sunday ng Hapon May 19, 2024

KC : Tita ( Mama ko ) aalis lang kami ni Let hihiramin ko po muna.

Mama : Basta ikaw KC walang problema basta mag ingat kayo.

🙋🏻‍♀️ : oh Ma hindi mo man lang tatanungin kung saan kami pupunta?

Mama : Basta si KC ang kasama mo alam kung mabuti o maayos ang pupuntahan nyo.

KC : Pero Tita ilan beses na nga po ginamit ni Let yung excuses na "MA KASAMA KO SI KC" kahit hindi naman ako ang kasama.

🙋🏻‍♀️ : 🤣🤣🤣

Mama : nahuli natin noon madami dami din yon ikaw sinasangkalan kahit alam ko naman na hindi ikaw ang kasama kasi tatawag nga ako sayo kung totoo.

Kaya ito andito kami sa dagat parelax relax lang.

🙋🏻‍♀️ : hindi ka naiinitan? nagbibilad ka dyan.

KC : minsan lang ako maarawan wfh di ba haha 🤣🤣.

May 21, 2024 01:55 pm